این سرزمین من چه بی دریغ بود

این استعمار

این جامه سیاه معلق را

چگونه پیوندیست
با سرزمین من؟
آن کس که سوگوار کـــرد خاک مـــرا
آیا شکست
در رفت و آمد حمل این همه تاراج؟

این سرزمین من چه بی‌دریغ بود

که سایه مطبوع خویش را
بر شانه‌های ذوالاکتاف پهن کـــرد
و باغ‌ها میان عطش سوخت
و از شانه‌ها طناب گذر کـــرد
این سرزمین من چه بی‌دریغ بـــود

ثقل زمین کجاست
من در کجای جهان ایستاده‌ام
با باری ز فریاد‌های خفته و خونین
ای سرزمین من !
من در کجای جهان ایستاده‌ام؟

-----------------------

این شعری است که خسرو گلسرخی در ابتدای دفاعیات خود در (بی)دادگاه خوانده است.

متن کامل دفاعیات را اینجا بخوانید

پ.ن: خسرو گلسرخی شاعر و نویسنده مارکسیست بود. او به همراه عده‌ای دیگر از همفکران هم‌نسل خویش به اتهام توطئه برای آسیب رساندن به اعضای خانواده سلطنتی، در سال ۱۳۵۱ دستگیر شدند. گلسرخی ۳۰ ساله و دانشیان با رد طلب بخشش از شاه، در سال ۱۳۵۲ اعدام شدند.